«سجده» برای خداوند یعنی گذاشتن پیشانی روی خاک از سر تواضع و اظهار عبودیت و ذلت در مقابل حق تعالی، یکی از مصادیق بسیار روشن و بارز «عبادت الهی» است و بعضی آن را مصداق ذاتی عبادت دانسته‏اند که این عملی است که بذاته یعنی به خودی خود، «عبادت» محسوب می‏شود، به خلاف سایر اعمال که اگر صلاحیت عبادت شدن را واجد باشد باید با تعلق قصد به «عبادت فعلی» تبدیل گردد.  به هر تقدیر «سجده» برای خداوند متعال یک مصداق بارز «عبادت» بوده بر اساس بعضی از روایات بهترین و نزدیکترین حالت انسان به خداوند همین حالی است که به سجده رفته و در آن حال مشغول گریه باشد و خداوند را به بزرگی یاد نماید. [1] .  اولیاء خداوند عموما به این عبادت علاقه خاصی داشته و به آن اهتمام ویژه‏ای مبذول می‏دارند. در این بیان حضرت زین العابدین امام سجاد علیه‏السلام آنچنان گوی سبقت را ربوده‏اند که اساسا یکی از القاب مشخصه حضرت همین لقب «سجاد» و از این بالاتر «سیدالساجدین» تعیین گردیده است که دلالت بر کثرت سجده‏های حضرت دارد. به علاوه به علت کثرت سجده‏های آن بزرگوار و ظهور آثاری در مواضع سجده در بدن مبارک حضرت به نام «ثفنه» که همان «پینه» است، حضرت را به «ذوالثفنات» نیز ملقب نموده‏اند. برای بررسی این عبادت حضرت سجاد علیه‏السلام باید در محورهای زیر بحث نمود:  1- محلی که حضرت برای سجده انتخاب می‏نمودند.  2- بعضی از اذکار سجده حضرت.  3- حالت حضرت به هنگام سجده.  4- کثرت سجده‏های حضرت و آثار آن. 
پی نوشت ها: [1] بحارالانوار، ج 82، ص 131، ح 6 (به نقل از کتاب عاصم بن حمید) و ص 163، ح 9 (به نقل از ثواب الاعمال) و ر. ک: بحارالانوار، ج 82، «باب السجود و آدابه» و «باب فضل السجود».
منبع: اسوه کامل‏؛ محمد محسن دعایی؛ اطلاعات چاپ اول 1380.

نظرات شما عزیزان:

امیر صدرا

ساعت18:19---1 فروردين 1393

- [ایمیل]

وبتون همچینم بهتر نبوداااا

ali

ساعت18:19---1 فروردين 1393

وبتون کم مطلب است بیشتر مطلب بذار.

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: